برای رشد و توسعه در دنیای آینده نباید به منابع زیرزمینی اتکا کرد

جارستان: هادی حق‌شناس، اقتصاددان، در یادداشتی برای آرمان ملی با تأکید بر ظرفیت‌های بالقوه ایران در گردشگری، ترانزیت، صنعت و کشاورزی، معتقد است که اقتصاد کشور با اندک گشایش و بهره‌گیری از سرمایه‌های انسانی و مالی می‌تواند به دوره‌ای از رونق بازگردد؛ مشروط بر آنکه کمبود سرمایه در گردش، عقب‌ماندگی تکنولوژیک و سوءتدبیرها برطرف شوند.

متن کانل یادداشت؛

آنچه از مجموعه فعل و انفعالات منطقه ای و همچنین داخلی می توان به وضوح دید این است که اقتصاد ایران با اندک توجهی می‌تواند به دوره رونق برسد و آنچه که مانع این رونق است، بخشی از آن مربوط به ناکارایی یا پایین بودن بهره وری ناشی از کار و سرمایه در سنوات گذشته و همچنین عدم استفاده از سرمایه داخلی و همچنین سرمایه خارجی است .

اقتصاد ایران به لحاظ ظرفیت بالقوه در بخشهای مختلف، قابل مقایسه با کشورهای همجوار یا با بسیاری از کشورهای جهان نیست. وقتی میگوییم ظرفیت بالقوه یعنی اینکه اگر فقط بخواهیم به صنعت گردشگری ایران نگاهی بیندازیم، با توجه به آثار تاریخی چند هزار ساله و همچنین چند فصل بودن استانهای مختلف و طبیعت و سواحل جنوب و شمال کشور که برای بسیاری افراد و گردشگران جاذبه های منحصر به فرد دارد.

در همین چند روز گذشته وقتی قرار بر برگزاری یک کنسرت در کلانشهرها یا شهرهای دور دست هست، هزاران نفر مشتاقانه آماده شنیدن این گونه کنسرت ها هستند و استقبال کم نظیر انجام می‌دهند.

وقتی مشاهیری مثل فردوسی و حافظ و سعدی و شهریار در ایران زمین وجود

دارند، که هر یک از اینها می تواند به اندازه قونیه ترکیه و بلکه بسیار بیش از آن جذاب باشد و یا وقتی به سواحل جنوب برای سرمایه گذاری نگاه می‌کنیم، برای پتروشیمی یا گاز شل در سواحل عمان یا جذابیت‌های بندرچابهار برای ترانزیت کالا، یا شمال کشور امروز بندر امیرآباد در مازندران ،بندرکاسپین در بندرانزلی که هر دو اتصال به ریل دارند، وقتی که در بنادر ایرانی دریای خزر می‌توان حدود ۴۰ کشتی همزمان تخلیه و بارگیری کرد و این زیر ساخت در سنوات گذشته ایجاد شده است.

در جنوب کشور بندر امام و بندر عباس وصل به ریل و عنقریب چابهار نیز وصل به ریل می‌گردد، منهای سایر مرزهای زمینی که این ظرفیت بالقوه زیر ساختی برای ایران در طی سنوات گذشته ایجاد شده است.. همین بحث در مورد فرودگاه های کشور هم وجود دارد. اگر به سراغ بخش صنعت برویم، ظرفیتی که امروز در بخش تولید کاشی یا تولید فولاد یا مصالح ساختمان یا در بخش لوازم الکتریکی در سنوات گذشته ایجاد شده یا تولید سیمان، نشان از این است که ظرفیت بالقوه در بخش‌های تولید صنعت یا گردشگری یا ترانزیت کالا یا حمل و نقل یا حتی در بخش‌های کشاورزی علی رغم اینکه کشور با کمبود منابع آب زیرزمینی مواجه است با تکنولوژی های جدید در مقیاس ایران می تواند منشأ تولید کالا و خدمات بشود. حلقه مفقوده اقتصاد ایران یکی کمبود سرمایه در گردش است و دوم، تحریم های ظالمانه و برخی حوادث و برخی سوء تدبیرها، عقب ماندن از تکنولوژی های روز جهان است.

اگر اقتصاد ایران مختصری در آن گشایشی ایجاد بشود، با انبوهی از زیرساخت هایی که در بخش های مختلف ایجاد شده، می تواند عقب ماندگی های گذشته را جبران کند.

امروز مهم ترین تئوری اقتصادی که در جهان مطرح است، این است که برای رشد و توسعه صرفا در دنیای آینده نباید به منابع زیرزمینی اتکا کرد. بلکه سبد استعدادها منشا توسعه کشورهای جهان است. به نظر می رسد که ایران می تواند از تجاربی که در جهان در حال انجام هست و منجر به توسعه و پیشرفت آن کشورها شده، استفاده کرده و عقب ماندگی های گذشته را جبران کند.

آنچه که به آن توجه نشده است، در یک بیان ساده؛ سرمایه در گردش هم در بعد منابع مالی و هم استفاده از استعدادهای درخشان منابع انسانی است که به نظر می رسد در مقطعی قرار گرفته ایم که زمان می‌تواند زمانه استفاده از دو نکته ذکر شده باشد که اگر چنین اتفاقی بیفتد که قراین و شواهد نشان میدهد که می‌توان امیدوار بود، بخش قابل توجهی از عقب ماندگی ها قابل جبران خواهد بود.

روزنامه آرمان ملی شماره ۲۱۹۷

سه‌شنبه ۱۸ شهریور ۱۴۰۴